"پلژر گاردن" نام اولین فیلم استاد آلفرد هیچکاک است. نام فیلم را ترجمه نمیکنم چون نام تالار نمایش مشهوری در لندن است. همه چیز از این تالار آغاز می شود و دو دختر رقصنده به نام های جیل و پتسی که اتفاقی با یکدیگر آشنا می شوند غافل از این که چه آینده ی پر فراز و نشیبی با هم خواهند داشت و زندگیشان به طرز تلخی به هم گره خواهد خورد ...
با فیلمی صامت روبرو هستیم اما هیچ گونه کمبودی در قصه گویی ، انتقال حس ، تعلیق و چیزهای دیگری که یک فیلم میتواند به مخاطب ببخشد احساس نمیکنیم چون آلفرد کبیر اما در آن زمان جوان :) با تصاویر حرف میزند ، دقیقا مثل پنجاه و چند فیلم بعدی اش.
نکته ای که من را شگفت زده کرد دغدغه ی او درباره روابط و کنش های محسوس میان آدم های عادی بود (که البته با روایت این کنش ها آن آدم ها را برای تماشاگر به شدت خاص میکند) ، در سایر فیلم هایش همیشه شاهد این مساله بوده ایم اما نکته جالب سابقه ی آنهاست ، من کمتر کارگردانی را می شناسم که از ابتدای کارش فکر و پس از آن اجرایی چنین محکم و میخکوب کننده داشته باشد.
تا جایی که تاریخ سینما را خواندیم در آن سالها فیلمی با این حجم از دغدغه های محسوس و انسانی به سختی یافت میشود ولی واقعیت این است که هیچکاک تقریبا هیچ گاه اسیر جو سینمایی زمانه اش نشد و همیشه کار خودش که شامل خیالات نابش بوده را پی میگرفته :)
جالب است بدانید پلژر گاردن از رمانی با همین نام اقتباس شده. خیلی سعی میکنم کمی فکر هیچکاک را بخوانم حین تماشای آثارش که تا به حال نتوانستم! اما واقعا چگونه قادر است مفاهیمی مثل عشق ، اغوا ، خیانت ، صمیمیت و ... همه را در یک فیلم اینقدر تکان دهنده و ماندنی نمایش دهد ؟! تا کمی متن طولانی می شود عذاب وجدان سراغم می آید که وقت مردم را نگیر ! داستان فیلم را هم تعریف نمی کنم که لذت دیدنش را برای شما کاهش ندهم. دعایمان کنید :)
یَا فَخْرَ مَنْ لا فَخْرَ لَهُ
به چی مون بنازیم جز تو ؟!
